BABALAR VE ÇOCUKLARI

Atilla ÇİLİNGİR

İlk kez kucağına alıp da,

O yumuk gözlere baktığında anlarsın ‘’o’ndan ’’ sonrasını,

Hayata ilk çığlığı atan o güzel varlığın anlamını…

Önce sevdiceğinin anlına bir öpücük bırakır,

Sonrasında o süt kokulu yavrunu koklarsın.

İçinde tarifi imkânsız bir sevinç oluşur,

Enginlere sığmaz taşarsın…

İşte o bebeksi kokusuyla başlar babalık görevi,

Hayata nasıl hazırlarsan öyle oluşur kaderi…

Yıllar, yılları kovalar;

Kimi zaman sevinciyle,

Kimi zaman acısıyla,

Yaşanıp gitmiştir upuzun yıllar…

Unutma ilk rol model sen olursun,

Baba gibi babaysan eğer;

Onların yanında durursun.

Onların her başarısı

Senin en büyük gururun,

Sevincin, mutluğun olur.

Bir bakışın,

Bir çift sözün yeter.

Yaşadıkları her üzüntüyü,

Sevginin gücü çözer…

Bunu evlatlar görmese de,

Aslında gerçeğin kendisi de budur…

Kimi babaların sırtına yüktür çocuklar!

Onlar daha hayata geldikleri ilk gün;

Babasız kalırlar!

Babaları vardır ama yoktur!

Kader;

Onlara böylesine bir yaşam sunmuştur…

Hayat bu ya,

Öylesi bir an gelir ki!

Kimi babaların;

Sırtında yük gördüğü çocukları,

Onları sırtında taşır,

Son yolculuğuna uğurlar…

Kimi babaların;

Sırtı kamburdur,

Saçları kırlaşmıştır bembeyaz,

Elleri nasır nasırdır,

Yüzlerinde yılların izi…

Sırtlardaki kambur;

Hayatın yükünü,

Beyazlamış saçlar;

Solup giden gençliğini,

Nasırlı eller;

Hayat kavgasını,

Yüzlerdeki çizgiler;

Aşılan onca engeli anlatır…

Babalar;

Asırlık çınar gibidirler,

Gölgeleri bile yeter.

Onlar öldüklerinde;

Çocukları büyürler…

Ancak anne, baba olduğunda,

Anlarsın onu…

Hayat işte budur evladım;

Kaldığı yerden devam eder…