ONLARIN ACILARI SESSİZ AMA ÇOK DERİNDİR…
Atilla ÇİLİNGİR
‘’Tam 57 yıl geçmiş o derin acının ardından… Sırf Türk oldukları için anaların, babaların, evlatların diri, diri toprağa gömüldüğü o kanlı Noel unutulmuyor! Bizler unutsak bile tarih sayfaları unutmuyor. Kaldı ki, Kıbrıs’ta insanlık suçunu işleyen bu Rum çeteleri bugüne değin yargılanmamışsa, adanın Güneyindeki yönetim bu insanlık suçunu işleyenler adına en azından bir özür dahi dilememişse…’’
Neredeyse iki nesil geçti 21 Aralık 1963’te Kıbrıs’ta yaşanan Türk’leri yok etme katliamından bugüne…
Her Aralık ayı geldiğinde; ‘’Kanlı Noel Olayları’’, o insanlık ayıpları hatırlanır. Adanın kuzeyindeki pek çok evden sessiz çığlıklar yükselir; Kıbrıs’ın her yanına tarihin derinliklerinden gelen çığlıklar yayılır…
Her 21 Aralık; Kıbrıs’ta yaşanan insanlık trajedisini, Rum’un acımasızlığını, Kıbrıs Türk halkının bir gece içerisinde nasıl topyekûn yok edilmek istendiğini anlatır!
Her yıl, Aralık ayının son haftası: KKTC’de ‘’Şehitler Haftası’’ olarak anılır.
O dönemde yaşananlar, dünya var olduğu sürece bu katliamları gerçekleştiren Rum çetelerinin alnında kara bir leke olarak kalacaktır!
Kimileri o günleri hiç hatırlamaz, hatırlamak dahi istemez!
Ama ya onlar?
O gece canından çok sevdiklerini kaybedenler, onların unutması mümkün müdür? Onların acıları sessiz ama çok derindir. Onların gözyaşlarını göremezsiniz. Onların beyninde yaşadıkları fırtınaların, kalplerinden kopup gelen isyanların sesi duyulmaz!
Bir an kendinizi onların yerine koymaya kalksanız, ne yapacağınızı bilememenin şaşkınlığını yaşarsınız, nefesiniz daralır, hayatınız kararır. Ne hazindir ki, onlar bu acıları hayatlarının en değerli varlıkları olarak yaşamaktadırlar.
Her 21 Aralık geldiğinde ada tarihi boyunca katledilen binlerce Kıbrıs Türk’ü, onların geride kalan yakınları gelir aklıma.
Kahrolurum.
Ama bir de bu katliamları yapanlar, gelir aklıma! O kadar çok neden sorusu sıralanır ki karşıma.
Hiçbirisine yanıt bulamam. Sadece insani duygularımın isyanını duyarım. Hele ki, bir de Atlılar-Muratağa-Sandallar katliamında daha 16 günlükken diri diri toprağa gömülen Selden bebeği düşündüğümde o isyanıma vereceğim yanıt: Bu katliamlar sadece bir insanlık suçu değil, aynı zamanda alçaklıktır, kahpeliktir olur.
O acılı günleri yaşayan Kıbrıs Türk’ünün çoğu hayatta değil, olanlar ise sessiz ve mahzun… Hayatta olanını bulsan da sorsan o acılı günleri; o gün yitip giden anasını, babasını, kardeşini, evladını kaybeden o asırlık çınarlara.
Sana şöylece bir bakarlar! Tek bir söz dahi duyulmaz onlardan ama o bir bakış, o bakış var ya! İşte tüm acılarını o bakışla anlatırlar. Onlar yaşadıkları acıları unutmadan; vicdanları alacaklı, yürekleri yanık yaşarlar…
Ya bu insanlık suçunu işleyenler? Adanın her yanından duyulan o acılı çığlıkları duymazlar mı? Katlettikleri insanlara yaşattıkları acıları hatırlamazlar mı?
Bu cinayetleri işleyenler bu insanlık ayıbını çoktan unutmuş olsalar bile ne ada toprakları, ne de tarihin şaşmaz hafızası unutmayacak, affetmeyecek.
Ve inancım odur ki; bu soykırımın hesabı ödenmeden, adadaki bu acılı çığlıkların sesi kesilmeyecek.
Ya sizler?
Yıllardır bu gerçekleri görmezden gelen, yaşanan bu soykırıma sessiz kalan barış havarileri, batılı devletler! Hukukun üstünlüğü sadece sizler için mi geçerli?
Ya tarihin derinliklerinden gelen bu çığlıklara ne demeli?